Ağrı’da son yıllarda iş imkanlarının giderek azalması, özellikle genç nüfusu derin bir geçim mücadelesine sürüklüyor. İşsizlikle boğuşan, geleceğe dair umudunu yitirmemeye çalışan nice genç, çareyi memleketinden ayrılıp Türkiye’nin dört bir yanında çalışmakta buluyor. Ancak bu gidiş, çoğu zaman bir umut yolculuğu olmaktan çıkıp, maalesef acı bir hikâyeye dönüşüyor.
Geçtiğimiz günlerde Ankara’da yaşanan asansör faciasında hayatını kaybeden Ağrılı işçiler, hepimizin yüreğine bir kez daha ateş düşürdü. Her biri evine bir lokma ekmek götürme derdindeydi… Geride bıraktıkları aileler, çocuklar, anne-babalar şimdi tarifsiz bir acının içinde. Bu topraklardan çıkan her genç, aslında bir ailenin umuduydu. Fakat alın teriyle kazanılan ekmek, çoğu zaman canla ödeniyor.
Gurbette hayatını kaybeden bu emekçiler, bize bir gerçeği yeniden hatırlatıyor: İş güvenliği hâlâ bir lüks gibi görülüyor. Oysa her insanın sağ salim evine dönebilme hakkı vardır. Her işçinin, “bugün de kazasız geçti” diyebilmesi için alınması gereken önlemler, artık sadece kâğıt üzerinde kalmamalı.
Ağrı halkı artık bu acılara yabancı değil. Her kazada, her ölüm haberinde aynı sızı, aynı isyan yankılanıyor: “Yeter artık, başka canlar yanmasın!”
Bu memleketin gençleri, kendi topraklarında üretmek, kendi şehirlerinde geçimlerini sağlamak istiyor. Fakat iş alanları yetersiz olduğu sürece, gurbete gidiş kaçınılmaz bir kader gibi karşımıza çıkıyor. Yetkililerin, bu tabloyu değiştirecek adımları atması gerekiyor. Ağrı’nın gençleri umudu değil, emeğiyle geleceğini inşa etmek istiyor.
Her Ağrılı emekçi, sadece ailesi için değil, bu kentin onuru için de çalışıyor. Ama artık bu alın terinin bedeli, can olmamalı. Çünkü her kayıp, Ağrı’nın kalbinden kopan bir parça demek.
Unutmayalım, gurbette yitip giden her işçi, sadece bir isim değil; bir baba, bir evlat, bir umut hikâyesidir. Ve biz o umutların bir daha yarım kalmaması için, bu acılara sessiz kalmamalıyız.
